Η γραφή, ταυτισμένη με τη γνώση και τον πολιτισμό, καθορίστηκε, ως ένα σημείο, από την αναζήτηση υλικών, όπως η πέτρα, ο πάπυρος, η περγαμηνή και, εν τελεί, το τυπωμένο χαρτί που δεσπόζει ως τις μέρες μας. Στην πο­ρεία, κάθε κατάκτηση νέου υλικού προσδιόριζε τη μορφή του βιβλίου και αυτόματα, η μέριμνα για τη διαφύλαξή του, υπαγόρευε τον τύπο της βιβλιοθήκης – άλλο πάπυ­ρος και άλλο τυπωμένο χαρτί. Σε απόλυτη παραλληλία το ένα με το άλλο, όσο παλαιά η γραφή τόσο παλαιά και η βι­βλιοθήκη. Ο γραπτός λόγος, χειρόγραφος ή έντυπος, ενεργεί ως μεσολαβητής. Περνάει από γενεά σε γενεά και διασώζει εσαεί στη μνήμη, ό,τι έπραξε ο άνθρωπος. Προέκταση του μεσολαβητικού ρόλου είναι η βιβλιοθήκη. Διαφυλάττει συσσωρευμένη τη μνήμη, ή με άλλα λόγια, την αλή­θεια για το παρελθόν. Αν ξεχαστεί θαμμένη η μνήμη στη βιβλιοθήκη, βυθίζεται στη λήθη, όπως συμβαίνει συνή­θως. Κι αν πάλι, για κάποιο λόγο, αφανιστεί η βιβλιοθήκη, σβήνει οριστικά η αλήθεια. Το παρελθόν δεν υφίσταται ούτε καν σε αδράνεια στην περιοχή της λήθης.

Δρ. Ελευθέριος Βέτσιος