Με ανάγνωση ποιημάτων της Κατερίνας Λιάτζουρα από τα Άνθεα εγχώρια και εξωτικά γιορτάζουμε στο Γ1 Λυκείου τη σύνδεση της ποίησης με τη φύση, σε ένα μικρό αφιέρωμα, την Τετάρτη 19 Μαρτίου (λόγω ΩΠ), γιατί, όπως γράφει η ποιήτρια αποκλειστικά για τα παιδιά του ΠΣΠΘ:
«… η φύση στην ποίηση δεν είναι μόνο ένας καμβάς περιγραφής, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που συνομιλεί με τον άνθρωπο και αντανακλά τη συναισθηματική και υπαρξιακή του κατάσταση. Οι ποιητές αξιοποιούν τα φυσικά φαινόμενα για να μιλήσουν για τη ζωή, το πέρασμα του χρόνου, τον έρωτα, τη θλίψη, ακόμα και τον θάνατο. Επομένως, η σχέση της ποίησης με τη φύση είναι ουσιαστική και αμοιβαία. Η φύση δίνει έμπνευση στους ποιητές, και η ποίηση, με τη σειρά της, αποκαλύπτει τη μαγεία και το βάθος του φυσικού κόσμου. Από την αρχαιότητα έως σήμερα, η ποίηση συνεχίζει να υμνεί τη φύση, αποδεικνύοντας ότι η σχέση αυτή είναι αέναη και ανεξάντλητη.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την ενασχόληση σας με την ποίηση μας.
Με μια αγκαλιά λουλούδια,
Κατερίνα Λιάτζουρα»
Ο εορτασμός συνεχίζεται εντός τάξης, αυτή τη φορά με ανάγνωση ποιημάτων της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου, πάλι από τα Άνθεα εγχώρια και εξωτικά, γιατί, όπως γράφει η ποιήτρια και πάλι αποκλειστικά για τα παιδιά του ΠΣΠΘ:
«Η ποίηση είναι το αντηχείο των αφηγήσεων όλων των πλασμάτων της φύσης. Όχι μόνο του ανθρώπου. Δεν υπάρχει «μόνο άνθρωπος». Η φύση είναι ένας κύκλος αδιαίρετος. Όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φυλής ή κουλτούρας, όλα τα πλάσματα της φύσης, είμαστε ίσοι, μια ενότητα, ένα «αίμα». Ένας πολυσύνθετος και πολυκύτταρος οργανισμός. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Εγώ είμαι ένας άλλος εσύ –εσύ είσαι ένας άλλος εγώ- ήταν ο παραδοσιακός χαιρετισμός των Μάγιας.
Πλάσματα της φύσης, με τα ποιήματά μου, κι εγώ σας χαιρετώ.
Μαργαρίτα Παπαγεωργίου»
Ανήμερα, Παρασκευή 21 Μαρτίου, γιορτάζουμε τη σχέση ποίησης και φύσης με ένα μικρό, ποιητικό δρώμενο από δυο μέλη του Ομίλου Θεάτρου-Performance στη γειτονιά του ΠΣΠΘ, στην οδό Α, Δελμούζου, στην Πλατεία Παιδαγωγών και στην Πλατεία Μανόλη Αναγνωστάκη. Ποιήματά μας αυτή τη φορά ένα ποίημα της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου εμπνευσμένο από τον ύμνο των Μαορί για τον ήλιο, το «Κόου-Φάι», αλλά και ένα απόσπασμα από το Μυθιστόρημα του Γιώργου Σεφέρη:
Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
Αυτά τα δυο ποιήματα, άλλωστε, μοιραζόμαστε σε ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι και στο Γραφείο Καθηγητών – για μικρούς και για μεγάλους, για όλους τους ανθρώπους πάντα και παντού η Ποίηση· είναι στη φύση μας!
Στο ίδιο ποιητικό αφιέρωμα, τη σκυτάλη παίρνει από τη φιλόλογο του σχολείου Αλεξάνδρα Μυλωνά η εικαστικός Παναγιώτα Καγιανά και στο μάθημά της στο γ2 και το α2 Γυμνασίου εστιάζει εικαστικά στο «Μποράγκο» (Κουράγιο) από τη συλλογή των δυο προαναφερθεισών σύγχρονων ποιητριών, γιατί σε πείσμα κάθε πολέμου «η ουσία του κόσμου είναι ένα λουλούδι» (Abu Ward, O τελευταίος κηπουρός).
Υπ. εκπαιδευτικοί: Α. Μυλωνά, Π. Καγιανά
Φωτογραφίες εδώ
Recent Comments