Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου Παραμύθι

Απρ 7, 2020 | Μη κατηγοριοποιημένο

Κι αντί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι
γιατί χανόμαστε
Μες το δικό μας παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ’ το, ξαναβρές το, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου
Δ.Τσανκής
Αφιερωμένο
Νήπια ΠΣΠΘ

Ζωγραφίζω το αγαπημένο μου Παραμύθι

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Παραμυθιού

Απρ 7, 2020 | Μη κατηγοριοποιημένο

2 Απριλίου  Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου.

Ας γίνουμε παραμυθάδες Μικροί, Σπουδαίοι, Παραμυθάδες

Έτσι  χωρίς φωτισμό, μικρόφωνα και άλλα  τεχνικά μέσα ας  συνθέσουμε όλοι μαζί μία ιστορία.  Ένα παραμύθι  για να είναι ενδιαφέρον  θα πρέπει να έχει  ήρωες καλούς και  κακούς , πλοκή, δράση, προβλήματα, λύση και ένα τέλος.

Η αρχή  του παραμυθιού θα σταλεί σε κάποιον ,θα την ηχογραφήσει και στη συνέχεια θα προωθηθεί στον επόμενο. Ας ζωντανέψει η σκέψη, η φαντασία, ο λόγος μας

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην καρδιά μας τυλιγμένη

Ο Γεροπλάτανος

Απρ 7, 2020 | Μη κατηγοριοποιημένο

Σύγχρονο παραδοσιακό τραγούδι. Ακούμε δυνατά το τραγούδι και καλωσορίζουμε την  Άνοιξη.

“Ποταμάκι κύλα, κύλα
Γειά σου γεροπλάτανε,
Να σ’ ανέβω κράτα με
Σαν πουλί να κελαηδήσω
Τους αγγέλους να μεθύσω
Τα παιδιά πετροβολήσαν
Τα φτερά μου και μ’ αφήσαν
Δίχως γαλανό ουρανό.”
Στίχοι-Μουσική:Σ.Σιόλας

Ζωγραφίζω ελεύθερα

Τίτλος Ιστορίες του νερού για ταξίδια του νου

Απρ 7, 2020 | Μη κατηγοριοποιημένο

Αυτή η ιστορία είναι ένα δώρο για τα νήπια του Πειραματικού και για όλα τα παιδιά. Η ιστορία ανήκει σε ένα Άγγλο παραμυθά που τη μοιράστηκε μαζί μας με την προϋπόθεση να ταξιδέψει όσο περισσότερο γίνεται, να την ακούσουν και να την διηγηθούν όσα περισσότερα παιδιά μπορούν.

Στο τέλος, φτιάχνουμε όλοι οικογενειακώς ναυτικά μπλουζάκια με διάφορα χαρτιά

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Απρ 7, 2020 | Μη κατηγοριοποιημένο

Ποίημα:

Χθες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά.

Είχαμε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτω απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.

Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης.

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.

Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.

Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.

Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά,  κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.

Μα ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν.

Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.

Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουν τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι…

[αποσπάσματα από το ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ του Γιάννη Ρίτσου ]

Η ποίηση όπως είπαμε είναι εικόνες ,εικόνες που ζωντανεύουν στο μυαλό μας. Κλείνουμε τα μάτια και ζωγραφίζουμε την εικόνα που έχω στο μυαλό μου.